خوش أمدی جانم به سایت سیدابراهیم بلخی
نظر یادت نره لطفآ چون من همصدای صدا های برخاسته از دردم من پـر دردم و هـمـدرد چـهـره هــای زردمخوش أمدی جانم به سایت سیدابراهیم بلخی
نظر یادت نره لطفآ چون من همصدای صدا های برخاسته از دردم من پـر دردم و هـمـدرد چـهـره هــای زردمروح بهار
خیالت می وزد ، آیینه می تابد گلســــــــتان را
به جشن روشنایی میکشــــــد دست شبستان را
طلوع بی نیازی و شگفـــــــــــتن از حریم مه
شهاب و شعــــــله میکارد تن سرد زمستان را
حضـــــــور آرزو بود لحظه ی باریدن عشقت
کمــــــی رویا ، کمی پرواز پهن روشنستان را
هـــــــــــوای نرم دریا ها برای شانه های باغ
و تفسیر نــــــــوازش ناز صبح دل پرستان را
به چشم بی امیـــــدم طرح سبز تازه گی رویید
نگاه شب نشینم بوسه زد سبزینه بســــــــتان را
زحجم بیکسی هایم به دریا قـــــــــــصه میگفتم
ملایک میســـــــــرود آهنگ غمگین نیستان را
تو با یک شا خه گل لبخند ، یک دیباچه زیبایی
شکستی بغض ابرو خامــش شهر و کهستان را
غرور آفتاب ! روح بهـــــار گلواژه ی شعرم !
خیالت می وزد ، آیینه میبارد گلـــــــــــستان را
راست بگو
جز من اگرت عاشق و شیداست بگو
گر میـل دلـت به جانـب ماسـت بگو
ور هیچ مرا در دل تو جاست بگو
گر هست بگو
نـیست بـگو
راست بگو.
ادامه مطلب .....:: زنـــــــــــــدگی ::..
شاید ان لحظه که سهراب نوشت : تا شقایق هست زندگی باید کرد
خبری از دل پر درد گل یاس نداشت
باید این گونه نوشت:
هر گلی هم باشی چه شقایق چه گل میخک و یاس
زنـــــــــــــدگی اجباری ایست
هم صدای بی صدا
اول همه سلام به بهترینم چون روز خودشه 
امیدوارم که پگاهت نوروز باشد و شامگاهت دل افروز و در عنایت پروردگار همواره روزگاری خرم چون
بهار را داشته باشی و بر بام محبت پاگذاری
بعدشم سلام به همه ی گیگیلی های وبلاگی
چطورین؟خوبین؟
سلام عزیزم
مرگ را با آغوش باز می پذیرم
مرگ را با آغوش باز می پذیرم
بگوئید بیاید و این تن خسته و فرسو ده
و این روح آزرده و رنجور مرا برهاند از دنیای
پوشالی که تنها مرگ است
که میتواند چاره این عشق سوخته من باشد
که شعله آتشش فرونمی نشیند
وروز به روز مهیبتر می گردد و مرا در جهنمی
قرار داده که امیدی به ببخشش ندارم
و مرگ را تنها امید خود میدانم برای رهایی
از این عذاب تمام نشدنی بگوئید بیاید
که دیگر طاقت انتظار ندارم و اینکه میگویند
مرگ از رگ گردن به آدمی نزدیکترست برای من
راهی بس طولانی گشته و فرسنگها از خود
دور میبینمش مرگ را با آغوش باز می پذیرم بگوئید بیاید.
