به یادت باده در ساغر نمی کردم

    به یادت باده در ساغر نمی کردم چه می کردم                                  ز مژگانت به دل خنجر نمی کردم چه می کردم                  حدیث زلف مشکین تو و بخت سیاهء خود                    به گوش شامگاهان سر نمی کردم چه می کردم               چو دیدم سرخیی لعلت سراپا آتشم بگرفت                         اگر رغبت به این اخگر نمی کردم چه می کردم                      ز هجران تو شد بیت الحزن معموره ء عشقم                   خرابش با دو چشم تر نمی کردم چه می کردم                        

شوق غزل

مـرا شوق غزل تا کشـــــور جان میبرد امشب

                      و دل هم در پی شوقم چه فرمان میبرد امشب

                      به صحرای جنون عقل پاشیدم زر الفـــــــــــــــت

                      تمام کشت و کارم را کی پنهــــــان میبرد امشب ؟

                      زبزم غرقه در خویشـان بگیــــرم اشک های خـود

                      قطار یاس آنان را به دامــــــــــــــان میبرد امشب

                      شکار دام  صیــــادی   پر   و    پـــــرواز من باشد

                      خیال ســــــر کش  من را شتابان میبـــرد امشب

                      شدم آگه از آن آخـــر   مرا کشتی رسد ساحل

                      از آن رو موج  شـوقم را  خــــرامان میبرد امشب

                     ز خرگاه افق خورشید می چیند بســــــاطش را

                     نگاه عاشق ما را  شبســـــــــتان میبرد امشب

روح بهار

خیالت می وزد ، آیینه می تابد گلســــــــتان را

به جشن روشنایی میکشــــــد دست شبستان را

طلوع بی نیازی و شگفـــــــــــتن از حریم مه

شهاب و شعــــــله میکارد تن سرد زمستان را

حضـــــــور آرزو بود لحظه ی باریدن عشقت

کمــــــی رویا‍‍ ، کمی پرواز پهن روشنستان را

هـــــــــــوای نرم دریا ها برای شانه های باغ

و تفسیر نــــــــوازش ناز صبح دل پرستان را

به چشم بی امیـــــدم طرح سبز تازه گی رویید

نگاه شب نشینم بوسه زد سبزینه بســــــــتان را

زحجم بیکسی هایم به دریا قـــــــــــصه میگفتم

ملایک میســـــــــرود آهنگ غمگین نیستان را

تو با یک شا خه گل لبخند ، یک دیباچه زیبایی

شکستی بغض ابرو خامــش شهر و کهستان را

غرور آفتاب ! روح بهـــــار گلواژه ی شعرم !

خیالت می وزد ، آیینه میبارد گلـــــــــــستان را