روح بهار

خیالت می وزد ، آیینه می تابد گلســــــــتان را

به جشن روشنایی میکشــــــد دست شبستان را

طلوع بی نیازی و شگفـــــــــــتن از حریم مه

شهاب و شعــــــله میکارد تن سرد زمستان را

حضـــــــور آرزو بود لحظه ی باریدن عشقت

کمــــــی رویا‍‍ ، کمی پرواز پهن روشنستان را

هـــــــــــوای نرم دریا ها برای شانه های باغ

و تفسیر نــــــــوازش ناز صبح دل پرستان را

به چشم بی امیـــــدم طرح سبز تازه گی رویید

نگاه شب نشینم بوسه زد سبزینه بســــــــتان را

زحجم بیکسی هایم به دریا قـــــــــــصه میگفتم

ملایک میســـــــــرود آهنگ غمگین نیستان را

تو با یک شا خه گل لبخند ، یک دیباچه زیبایی

شکستی بغض ابرو خامــش شهر و کهستان را

غرور آفتاب ! روح بهـــــار گلواژه ی شعرم !

خیالت می وزد ، آیینه میبارد گلـــــــــــستان را